Wuhan, China 22/11/2011 - 25/11/2011

to be translated

22/11

Ik neem een shuttle bus van Hangzhou naar de luchthaven... kostprijs 30 Yuan (3 euro)... De chauffeur wijst naar mijn bagage en vraagt me iets (ik heb "ma" gehoord, da's de vragende wijs..). Ik zeg "bu dong" (ik versta je niet) en dan zegt ie nogmaals hetzelfde riedeltje en ik hoor "ji chang"... ik bevestig "dui, ji chang"... (ji chang is "luchthaven")... Hij duwt mijn koffer in de bagageruimte en ik kan instappen.. De bus baant zich al toeterend een weg door de stad en ik kom een goede 45 minuten later aan op de luchthaven. Ik vindt zonder noemenswaardige problemen de weg naar 't vliegtuig. Op 't vliegtuig een versnapering, geconfijte qumquats en pindanootjes.. Begeleid door de alomtegenwoordige thee... In Wuhan wordt ik opgewacht door een kennis... (leren kennen via de chinese tegenhanger van MSN, "QQ"). Zij spreekt geen engels behalve "yes", "no" en "OK", en ik geen chinees behalve "goeiemorgen" en "dank u"...En met "luchthaven" en "ik versta je niet" valt ook al niet veel zinnige conversatie te voeren.. Ze begeleid me aar haar auto, een flashy gloednieuwe BMW 320. Er wordt weinig gesproken tijdens de rit (zie vorige zin) en da's maar goed ook want in het chinese verkeer is het beter al ja aandacht bij de weg te houden. Chinezen denken namelijk dat de toeter van een auto magische krachten bezit en een krachtveld oproept rond de auto zodat ie onkwetsbaar wordt...enfin, zo lijkt het toch... Ik wordt netjes begeleid tot aan het hotel. Op weg naar het hotel rijden we langs hele huizenblokken (flinke dorpen naar belgische maatstaven) die met de grond gelijk gemaakt worden... Alles moet vernieuwd want 't is de 100ste verjaardag van de revolutie... (1911-2011). Ik denk niet dat de modale chinees er beter van wordt... Jennifer (Yanping Chu) maakt me duidelijk dat ze een vriend heeft uitgenodigd die het Engels machtig is... Hij komt aanrijden in een Mini, en vertelt me vrij snel dat hij eigenlijk een BMW heeft maar die is in onderhoud. Hij heeft het blijkbaar niet zo voor mini's...Hij noemt zichzelf Jerry. Jerry studeert aan de univ in wuhan, en heeft een studiegenote meegebracht (Mary) die me in onberispelijk Engels met zowaar een amerikaans acccent, verteld dat Jerry zijn Engels niet goed genoeg achtte, en haar daarom meevroeg. Zij is tolk . Dat verklaart een en ander...We gaan met z'n allen naar een restaurant waar ik absoluut "dumplings" moet eten... Uit de kluiten gewassen ravioli met een vulling... je kan ze gestoomd, gekookt en gebakken eten... Ik krijg ze allemaal voorgeschoteld. Daarbij nog een schotel met rundslees, tofu en... jawel, op fijne reepjes gesneden varkensoren... Als er levende garnaal in kan, dan is dit een fluitje van een cent... en 't is eigenlijk nog niet zo slecht. Het is wat krokant (vandaar waarschijnlijk de naam "kraakbeen") maar smaakt niet slecht. Alles wordt doorgespoeld met bier. Ik verneem via Mary (die maar wat graag praat, maar wat moet je anders als tolk?) dat Jennifer tot de jet-set van Wuhan behoort. (dat ze intelligent en welgesteld was dat wist ik al min of meer). Ze woont in de duurste wijk van Wuhan, is getrouwd met mr. Chu (die zelf CEO is van een of ander bedrijf..) Ze is in Wuhan komen wonen (vanuit Beijing) omdat de middelbare school een uitstekende reputatie heeft. Haar zoon moest en zou daar gaan studeren. Jennifer verdient der eigen kostje door in aandelen te handelen en heeft goed geboerd... na het eten wordt ik netjes afgezet aan 't hotel, en morgen neemt Jerry me op sleeptouw, want Jennifer heeft andere verplichtingen, en ik kan volgens haar onmogelijk aan m'n lot overgelaten worden. Ok, ze accepteren toch geen nee...

23/11

Jerry is laat... maar daar kan ik niet van wakker liggen. Waar ik wel wakker van lig is dat ik mijn portefeuille ben vergeten in 't restaurant... We zijn al pratend naar buiten gegaan, en heb die waarschijnlijk op tafel laten liggen... Als Jerry komt opdagen gaan we meteen naar 't restaurant, maar daar weten ze van niks. Weg... (godver...). Geen echte ramp, veel geld stak er niet in, maar daar gaan we weer... kaarten, rijbewijs, id-kaart, sis kaart... we zijn aan vernieuwing toe. Dan maar de bank gebeld en alle kaarten laten blokkeren. Cash heb ik nog genoeg bij om rond te komen. Jerry is samen met een vriend (Nicholas) en neemt me mee naar een van de oude wijken. Interessant denk ik... het echte china... Jerry vindt er blijkbaar geen bal aan, hij praat honderduit over zijn eigen firma (naast zijn studies heeft ie zijn eigen bedrijf...) en zijn nieuwe project. We rijden door het oude stadsgedeelte en rijden verder naar een trendy straat, vol splinternieuwe europees uitziende huizen met de hipste winkels. We duiken de parkeergarage in... daar ontmoet een aantal (kennissen? vrienden?) die een brochure bovenhalen en in een uithoek van de parking beginnen rondkijken en opmeten. 't voor Jerry zijn project, een soort carwash in de parkeergarage. Na een halfuurtje zijn ze uitgemeten, en jerry stelt voor om te gaan lunchen. We gaan de trap op, parkeergarage uit en duiken een (behoorlijk sjieke) restaurant in. De menukaart is zowaar ook in 't engels. Ik ga voor een steak (mag het voor 1 keer?) met noedels, eitje, en zwarte pepersaus... Hier wordt je zowaar een mes en vork aangeboden... Da's de eerste keer... aan de tafel rechtover onze tafel zit een chinees alleen te eten... hij eet blijkbaar ook een steak, maar je merkt dat het gebruik van mes en vork wat onwennig is. Hij gebruikt zijn mes om lange repen van het vlees te snijden en prikt die op zijn vork om ze vervolgens naar binnen te slurpen net zoals je met eetstokjes zou doen. Noedels worden met de vork naar de mond gebracht en dan naar binnen geslurpt. Chinezen hebben iets met hygiene en de mond... op straat zie je regelmatig mensen met een wit (of zwart) masker voor de mond... Hier zijn de obers uitgerust met een mondmasker van doorzichtig plastic, dat als een omgekeerd scherm van een politiehelm voor de mond zit...Een schril contrast met de doordeweekse chinees die spuugt waar het hem uitkomt... 's namiddags moet Jerry nog even bij de general manager langs om zijn project te bespreken. Hij vraagt me beleefd of ik mee wil komen. Hier in de buurt is niet veel te zien, dus aanvaard ik. We stappen het kantoorgebouw binnen en Jerry stevent meteen door naar het bureau van de manager. Die is er nog niet dus we moeten even wachten. De manager houdt van een gezellige warmte want de airco staat te blazen op 26°...Intussen verteld Jerry me dat je in China nergens komt zonder connecties. Hij heeft zijn plannen laten tekenen door zijn professor aan de univ (een architecte) en hij heeft de general manager al van de nodige cadeautjes voorzien om e.e.a . te bespoedigen. Na een half uurtje komt de manager in zijn kantoor en schud iedereen de hand (ni hao) en overhandigt me prompt zijn visitekaartje (ik aanvaard het met dank, xie xie). Jerry gaat aan 't bureau zitten rechtover de manager, Mr. Ma Jun. Hij overhandigt hem beleefd een sigaret. Na 20 minuten palaveren is het gesprek rond, en we verlaten het pand. Hij moet nu naar de BMW garage zijn auto ophalen... tegen de tijd dat alles rond is is het 17h00. Hij moet 's avonds naar zijn professor/architecte en gaat dus nog gauw in een sjieke winkel een espresso apparaat kopen. Ik zie hem 1300 yuan neertellen... 't mag blijkbaar wat kosten... Maar kom, als hij zich een BMW 320 kan permitteren, dan heeft ie wel wat financiele draagkracht. Vermits ik (nog) geen geld heb kunnen wisselen, duwt hij me nog 400 yuan in de handen voor de taxi... Veel te veel, maar hij verteld me dat ie echt niet meer op zak heeft...Ik neem het beleefd aan. Hij zet mij en Nicholas af, en verteld me dat Nicholas met mij zal dineren, en me dan naar 't hotel begeleiden. Nicolas voelt zich blijkbaar heel vereerd en steekt niet onder stoelen of banken dat hij mij graag "vriend" zou noemen. 't is een aardige jongen, vriendelijk, dus waarom niet... hij wil m'n email adres en MSN... mij best. Hij haalt zijn Ipad boven (hij is dus ook niet onbemiddeld) en ik moet mijn emailadres intypen.. Hij verteld vanalles in z'n beste engels (nog altijd stukken beter dan mijn chinees) en laat de ober aanrukken met een menukaart. Ik mag kiezen. Er staat zelfs een engels vertaling bij. Ik, kies iets waar de term Lamb in voorkomt. Ka niks mis mee zijn.... Nicholas waarschuwt me dat het pittige kost is. Ik zeg "mei wen ti" - no problem.. Hij besteld ook nog e.e.a. en de ober komt met het "lamb" aanrukken... Ik neem een stukje en 't smaakt vrij pittig, 't zit vol zaadjes van rode peper... Maar 't is best eetbaar. Ik neem een 2de, 3de stuk en bij het vierde stuk zie ik ribbetjes zitten... zo dik als een dunne breinaald... ofwel is dit bonzai-lam, of 't is een konijn... (dat het ook een kat kan zijn, daar wil ik het niet over hebben... ) Ik vraag een Nicholas of dit "lamb" is, en hij beaamt dat... Hmm... hij is duidelijk geen bioloog of taxidermist. Enfin, vlees is vlees, 't is dood en lekker, wat wil je nog meer? Na de maaltijd wordt ik door Nicholas in een taxi tot aan het hotel gebracht. Hij schud me wel driemaal de hand er de nadruk op leggend dat ik zijn vriend ben... Ik kan niet anders dan zeggen dat ik vereerd ben om hem als vriend te mogen beschouwen. Hij verlaat glimlachend het hotel en benadrukt dat ik maar goed moet uitrusten.

24/11

Deze ochtend komt Jennifer me oppikken voor ontbijt. We rijden naar een behoorlijk sjiek hotel-restaurant. De kaart is in 't chinees. Ik maak duidelijk dat Jennifer mag aanbevelen. Maar dat blijkt niet nodig. De obers rijden rond met karretjes met een keus aan gerechten. Ik mag aanwijzen wat ik hebben wil. Ik zie "dumplings" (dim sum) en wijs ze aan. Ik weet niet wat er in zit, hoef ik ook (nog) niet te weten, ik hoor wel wat het was. Ik zie ook schaaltjes liggen met iets wat me vaag bekend voorkomt.... Jawel, kippepoten (nee geen drumsticks... de poten, je weet wel de gele dingen onderaan een kip). Die sla ik vandaag maar eens over.. Ik pik er iets uit wat plantaardig lijkt...Ziet er uit als (hele bleke) bamboescheuten... Dat blijkt het dan ook te zijn. Ik krijg verder nog wat noedels, ribbetjes, en een spiegelei voorgeschoteld. Natuurlijk hoort daar thee bij, en er wordt ook nog een grote beker soya-melk gebracht. Als alles zowat op is, komt de rekening (50 Yuan, of zowat 6 euro..) Het verwondert me dat er niet meer dikke chinezen rondlopen met zulke porties en prijzen. Dan naar de bank (China Merchants Bank)... een megalomaan gebouw, waar we in de VIP room ontvangen worden. Iedereen blijkt Jennifer te kennen. Geld wisselen blijk hier wat omslachtiger dan in de Bank Of China... Mijn euro'tjes worden op der rekening van Jennifer gestort, omgezet in Yuan en Jennifer krijgt in Yuan uitbetaald. Ik vindt het prima, ik kan nu tenminste weer zelf betalen...Met wat ik heb gewisseld heb ik in principe voldoende om het uit te zingen tot ik op terugweg ben. Jennifer brengt me terug naar het hotel, en ik besluit nog wat uit te rusten.. De jetlag is er nog net niet helemaal uit en ik ben ook geen 3x7 meer ;-) Jerry heeft vandaag geen tijd om me rond te leiden... duizend excuses worden aangeboden, maar ik vind het prima. Dan kan ik er deze namiddag/avond nog even alleen op uit...Het is mooi weer en er is altijd wat te zien... rond 16H00 duik ik een de locale supermarkt in en kijk wat rond... Ik kijk naar de uitgestalde koopwaar, de klanten naar mij... Ik tracht te determineren wat in de verpakkingen zit... en vermoed dat ik gedroogde vruchten meeheb...ik koop een fles water en loop naar de kassa, betaal en ga naar het hotel. Rond 18h00 ga ik weer de straat op... 't is etenstijd. Na het ontbijt heb ik eigenlijk alleen nog een "hotdog" worstje gekocht en heb wel trek in iets meer. Ik loop de verschillende restaurants voorbij en duik een smalle zijstraat in. Meteen veranderd de wereld. Weg glimmende plavuizen en fel verlichte restaurants..Het steegje wemelt van bedrijvigheid en eetstalletjes worden afgewisseld met winkeltjes. Het ene al kleiner dan het andere. Ik loop de steeg door en keer terug wanneer ik geen stalletjes meer zie... Hier moet ik wel wat vinden. Ik laat de eendekoppen, kippepoten en eendenekken links liggen en ga door tot ik een stalletje zie waar ze gebakken noedels en rijst verkopen. Ziet er prima uit. Er staat nog 2 wachtenden voor mij en da's handig... weet ik meteen wat het allemaal is en hoe het werkt. het is mijn beurt... Ik wijs de noedels aan en de eieren.. De dame knikt en gaat aan de slag, een lepel olie op de bakplaat, het ei erin. Ze gooit er wat groente doorheen en dan de noedels erbovenop. flink mengen, Sojasaus erop, en dan kruiden. De standaard kruiden worden er opgegooid, de optionele groenten en kruiden worden aangewezen. Ik knik ja op alles... wanneer alles in de kartonnen beker gaat, worden er nog 2 eetstokjes ingeprikt en een klein plastic tasje errond. Klaar, da's dan 4 yuan meneer.. 0,5 euro... Ik besluit dan maar grof geld uit geven en ga in het stalletje ernaast nog 2 gevulde en gestoomde broodjes kopen... Die gaan in een tasje voor de ronde prijs van 1 yuan. Ik neem alles mee richting hotel en die begin de noedels al wandelend op te eten, zoals de meeste chinezen... op de kamer eet ik de nog warme broodjes op en ben (zelf)voldaan...

25/11

Ontbijt met Jennifer. Zelfde restaurant als gisteren. Ik mag opnieuw kiezen en ga voor de "surprises", m.a.w. ik laat Jennifer bestellen en zie wel wat er komt. Er komt een soort rijstsoep (in 't engels "Congee") met gebakken rijst, groente, paddestoelen en een spiegeleitje. Na het ontbijt wil ze me de universiteit laten zien. Ik ben beleefd en zeg "hen hao" (heel goed..). De rit brengt ons langs South Lake (dat heel wat groter is maar minder bekend dan West lake in Hangzhou) en de campus van de universiteit. Niet dat er veel te zien is maar we stappen hier en daar uit en ze neemt wat foto's van mezelf op de Campus. Daarna brengt ze me terug naar het hotel, wara we afscheid nemen. Ze moet deze namiddag haar zoon oppikken van kostschool ('t is vrijdag). Maar niet getreurd, haar vriend Jerry komt me oppikken om me nog e.e.a te tonen in Wuhan. Om 11h is ie er al en we gaan richting Chángjiāng (Yangtze rivier). Hij parkeert z'n auto en we gaan te voet verder. Ik moet per se de "oude" brug zien over de rivier. Maar eerst de lunch. Niet ver van de brug is een straat met flink wat winkels en daar zit een oude chinees met een kraampje. Een marmeren plaat, ernaast een soort rad van fortuin. Ik mag draaien aan het rad. Het blijft staan op heen tekening van een vogel. Prompt begint de chinees een vogel te maken met suikerstroop op de maremerren plaat. Stokje erop en ik krijg mijn "snoepje". Een zijstraat staat volgepakt met eetstalletjes. Het een al kleurrijker dan het andere. Jerry komt aandraven met een kartonnen beker noedels. Mijn lunch. Ze zijn best wel lekker. Voor de beker leeg is komt de compaan van jerry aandraven met een spies vol gelakt vruchten, ze lijken op kleine appeltjes (en smaken ook min of meer zo). Een beetje verder is overdekte "markt" met nog meer kraampjes. Alles is te krijgen, vis vlees, groenten... Jerry's compaan komt aandraven met een spiesje "octopus". Makkelijk te herkennen aan het tentakeltje wat bovenop het spiesje geprikt zit. Jerry komt ook nog aandraven met een beker vol soep, lotuswortels, en een aantal onbestemde dingen. Het kan net zo goed Tofu zijn, maar ook iets anders... Geen idee. Ik eet een spiesje octopus, proef de verschillende bestanddelen van de soep, maar het is teveel... Dit gaat er echt niet meer bij. Ik kan eindelijk duidelijk maken aan Jerry & Co dat ik écht vol zit. Op weg naar de brug. Een stalen vakwerk brug (een beetje in de stijl van de Scheldebrug in Temse, alleen véééél groter). Gebouwd door de Russen in opdracht van de grote roerganger, Mao in 1957. Niet ver van de brug staat eveneens een enorme pagode. De "Yellow Crane tower". De pagode is door elke dynastie herbouwd, en tussen de dynastieën door verwoest. Het is een toeristische trekpleister want het stikt er van de chinezen met camera's. We gaan tot helemaal boven en kunnen genieten van een mooi uitzicht over Wuhan en de Changlang. Tijd om te gaan. jerry wil nog even langs een "car nursery" om te kijken wat de concurrentie doet. Ik vindt het prima, ik heb genoeg gewandeld. Een twintigtal minuten later, aan de andere kant van de rivier, ridjden we een "sjieke" car-wash binnen. We worden allemaal persoonloijk begroet, en mogen op de eerste verdieping wachten tot de wagen gewassen is. We krijgen thee aangeboden met een versnapering( fruit, nootjes). De inrichting is een 5-sterren hotel waardig. De prijs van de car wash ook... Maar de auto wordt dan ook met de hand binnen en buiten gewassen. Intussen is het rond 17h00 en Jerry realiseert zich dat op dit uur nagenoeg geen taxi's te krijgen zijn. Hij besluit me dan maar zelf naar de luchthaven te brengen. Waarvoor ik hem uitgebreid dank. Kwestie van beleefd te blijven. Per slot van rekening is het een vriend van een vriend, en heeft ie geen verplichtingen t.o.v. mij. Op de luchthaven moet ik absoluut de locale specialiteit proeven. Geen ontkomen aan. In de vertrekhal staat een shop waar waar ze eend verkopen. Jerry komt naar buiten met 3 eendenekken, 6 plastic handschoenen en we gaan zitten tussen een aantal andere chinezen die ook rustig hun eendenek aan 't verorberen zijn. De eendenek is best wel lekker maar flink pittig gekruid. 10 Minuten later staan mijn lippen nog in brand. Gelukkig hoef ik de 3 nekken niet in m'n eentje op te peuzelen. Dan naar de check-in balie en we nemen afscheid... Dit is zowat het einde van mijn reis. Op naar Beijing waar ik overnacht in een hotel opp de luchthaven om de volgende dag 's ochtends het vliegtuig richting Frankfurt te nemen. 't was mooi, verrassend, interessant maar voorbij..